ชีวิตที่ดำรงอยู่ทุกวันนี้ เรียกไม่ได้ว่า ชีวิตที่มีความหวัง ชีวิตที่มีความสุข หรือ ชีวิตที่มีอิสรภาพ
ในขณะเดียวกัน ก็เรียกไม่ได้เช่นกันว่านี่คือคุก
ฉันใช้ชีวิตแต่ละวันด้วยความงงว่าวันพรุ่งนี้คืออะไร เราจะดีขึ้นและฟื้นคืนได้อย่างไร
ระหว่างนั้นฉันก็เฝ้าค้นหา พยายามหาความหวังใหม่ ผ่านความต้องการอยากเรียนต่อ เรียนเกมส์ หรืออะไรก็ได้ที่เสริมอำนาจข้างในและข้างนอกของฉัน
ในขณะที่ทำงานเบ้ ได้เงินไม่แน่นอน ชีวิตในบ้านก็เต็มไปด้วยความระส่ำระส่ายทางจิตและทางกาย ฉันกลัว
แม้จะเป็นคนเดียว ที่ดูดีที่สุด ดูจะเอาตัวรอดและเก่งที่สุด แต่ฉันก็กลัว และไม่รู้ว่ามันจะเป็นเช่นไรเช่นกัน
ในขณะที่อยู่ตรงนี้ ฉันก็คิดว่าจะทำอย่างไรจึงจะมีชีวิตที่ดีกว่า เพียงแค่จะก้าวไปทำอะไรสักอย่างก็ยากเหลือเกิน