กระดานเทรด

ฉันไม่รู้จะทำอะไรนอกจากบันทึก

บันทึกความเจ็บปวดจากความผิดพลาด

ฉันถูกโกงจากกระดานเทรนzipmax ฉันเจ็บปวดที่ทำเงินหายไปเยอะขนาดนั้น

จึงใช้เงินในขนาดเดียวกันเดินทางท่องเที่ยวเป็นเวลา 22 วัน เพื่อกลับมาพบว่า

เมื่อเจอข่าวเกี่ยวกับกระดานเทรดแห่งนั้น ฉันก็ยังไม่หายเจ็บปวด

ไม่หายเสียดาย ไม่หายเฆี่ยนตีตัวเอง ไม่หายโกรธ ไม่หายเศร้า ไม่หาย ไม่หายคับแค้น ไม่หายไม่เข้าใจ ไม่หายโกรธตัวเอง ไม่หายๆ มันไม่เคยหายเลย ฉันวนเป็นวงกลมเช่นนั้น

เดี๋ยวก็หาย แต่หายด้วยการลืม กลบฝังด้วยความบันเทิงชั่วคราว และกลับมาเจ็บปวดด้วยฤทธิ์เท่าเดิมอย่างสม่ำเสมอ ตอนนี้จงเป็นเพื่อนกับยานอนหลับ 

จงเป็นเพื่อนแท้ของการเขียน ความรู้สึกเหล่านั้นท่วมท้น จงเป็นเพื่อนแท้ของน้ำตา

สิ่งที่ไหลเข้ามาในหัวมันไม่กลับมา มีแต่ไหลออกไป และไหลออกไปเท่านั้นจึงจะเป็นทางที่จะจบเรื่องราวทั้งหลาย ปล่อยให้มันไหลที่สุดเสียก็เท่านั้น

โอเค ไดสิแพมพี่รัก ฉันจะกินเธอ เพื่อจะได้นอน

trip

#mylonglongtrip

Taiwan in October : slow pace

ตั้งแต่เดือนมีนาคมก่อนที่ฉันไปไต้หวัน แล้วชอบมันมาก แบบฉิบหายแล้ว ชีวิตท่องเที่ยวที่ขาดหายไปหลายปี ประเทศนี้มันดีจริงๆ ขอมาอีกได้ไหมแม่ พอเจอโปรไปกลับราคาดีก็เลยจัด! (คำนี้คำเดียวของเพื่อนสาวช่างอันตราย)

จุดหมายของทริปไต้หวันคือ silence trail ซึ่งอยู่ในอุทยานแห่งชาติไท่ผิงซาน เมือง Yilan ซึ่งข้าพเจ้าก็ไปอุทยานนี้มาแล้วมีนาที่ผ่านมา แต่ไปไม่ถึง silence trail เพราะไม่มีบัสเข้าถึง หากท่านจะไป ต้องมีรถของตนเอง ซึ่งตอนนั้นเราเลือกนั่งบัสแบบไปกลับวันเดียว แล้วมันเหนื่อยมาก 5-6 ชม. ทางคดเคี้ยวได้เรื่อง แล้วไปส่องที่พักอุทยานคือเริ่ด สวย ปัง รวมข้าวเช้าเย็น ห้องถูกสุดคือตกคนละพัน โอ้ยน่อ แม่จ๋า อยากได้จ้า คาเฟ่ชื่อ cloud cafe ก็น่ารักน่านั่งนานๆ เห็นว่าหลังพค. ใบไม้บางส่วนตรงทางเข้าโรงแรมเปลี่ยนสีถึงเดือนตุลาคม โอเคค่ะ ภารกิจถัดไปคือโพสต์เฟสหาเพื่อนร่วมชะตากรรมมาช่วยกันหารค่าเช่ารถเข้าอุทยานแห่งนี้ให้จงได้!

ตกเพื่อนมาได้หนึ่งคนแรกคือจิ๋ง น้องน่ารักมาก รู้จัก 5-6 ปีก่อน น้องเป็นนักเขียนฟรีแล้นที่ชอบทำขนมและเป็นแบ็คแพ็คเกอร์ที่ไปมาแล้วที่ต่างๆมากมาย น้องมาเที่ยวได้แค่ห้าวัน แต่เราใจเริงขอเที่ยวต่อกับพี่กุ๋ยและพี่ต้น แก๊งพี่ๆ พยาบาลที่ลุยมากๆๆๆๆ รวมจำนวนแล้วพอดีแท็กซี่หนึ่งคันสวยๆ

แต่ๆๆ ขอ contact รถเช่าในเมืองนี้หายังไงก็ไม่เจอ เจอแต่วิ่งไปจากไทเปไปเต้าอั้น ซึ่งก็แพงไง เพราะเขาวิ่งมาไกล พยายามหารถ local คือพูดจีนล้วน แค่จะบอกเขามารับกี่โมงยังงงกันแบบสุดๆ ไปเลย จึงวานพี่กุ๋ยช่วยสมัครใบขับขี่สากลเผื่อๆ ไว้ และไปลุยหาเอาข้างหน้า ซึ่งก็ได้ในที่สุด และช่วยชีวิตไว้ เพราะรถบัสที่เรามาครั้งก่อน เต็มจ้าาาา

นอกนั้นก็คือจองที่พักอุทยาน เต็มเก่ง​ เต็มเดือด แต่สุดท้ายก็ได้มาค่ะ

พบว่าจังหวะการเที่ยวของเราไหลไปตามคนที่ไปด้วย 4 วันแรก คือช่วงเวลา slow pace กับน้องจิ๋ง ซึ่งขอบคุณมาก เพราะหลังจากนั้นคือเดือดทุกวัน พาราทุกคืน 5555

#day1 Hostel ที่ดีที่สุดในไทเป

เอาจริงก็คือเดินทางเฉยๆ จากบ้านไปสนามบิน ขึ้นเครื่อง ลงเครื่อง ไปที่พัก หาไรกินกุบกิบ+นอน ส่วนที่เห็นตรงกันคือโฮสเทลที่พักคือที่นอนดี ดีแบบดูดวิญญาณ ห้องน้ำโอเค ราคาดี แค่เดินหน่อยนะ ใครสนใจ เอาลิงค์ไปส่องเองค่ะ https://booking.owlting.com/sunnyhostel?lang=en...

#day2

ไปตลาดปลาไทเป แกมันใหญ่อยู่นะ แต่การต้องยืนกินปลาดิบของหรูของแพงคืออะไร?? จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่เข้าใจ ยังเมื่อย ยังงง แล้ววันจันทร์คือ ร้าน an an seafood ที่ทุกคนรีวิวว่าถูกและดีปิดอีก แต่เอาเถอะค่ะ จากนั้นก็ผจญภัยกับการคลำทางหาตู้ฝาก ขึ้นรถไฟไม่ถูกที่ กว่าจะไปถึงที่พักใกล้จิ่วเฟินคือสี่โมงเย็น เลยตัดทุกโปรแกรมแล้วไปจิ่วเฟิ่นเลย เวลาโพล้เพล้ ดูพระอาทิตย์ตกดี สีชมพู ทิวเขาสีฟ้าสลับซับซ้อนเหมือนฝัน เหมือนอยู่ในหนังจีนหนังใจ สวยคุ้มค่าความงงของชีวิตแล้ว ส่วนขนมไต้หวันคือดี เผือกแน่น ถั่วแน่น ไม่หวานเกิน ไอติมผักชีก็ดี พอเข้าหกโมงก็คือคนแน่นเนืองด้วยนทท.เกาหลี แบบ เออๆ เดินๆ กับเพื่อนมีหลง มีหากันไม่เจอ

#day3

นอนไปหนึ่งคืนและเรายังไม่ท้อ นั่งรถกลับไปเดินภูเขา Bitoujiao Trail มันคือเทรลกระไดเธอ ดูภูเขาดูทะเล เดินขึ้นเดินลงๆ ใช้เวลาชั่วโมงหน่อยๆ ว่าแล้วก็นั่งรถกลับ กินไรกุบกิบ แล้วก็ขนของ เพื่อนั่งรถไฟคันถัดไป ไป jioaxi ซึ่งเป็นเมืองน้ำร้อนแห่งชาติ มาถึง ฝากของ ยังเช็คอินไม่ได้ เลยร่อนแร่พาจิ๋งไปตรงสวนน้ำร้อน แล้วก็หิว ไปจบที่ร้านป้ากับข้าวบ้านๆ แห่งหนึ่ง แต่อร่อยแบบแสงออกปาก แกเอ้ย หมูสามชั้นป้าคือที่สุด กินเสร็จอิ่ม กลับที่พักไปนอน แช่น้ำ กินหนม แช่น้ำ หลับ ชีวิต​เราก็เท่านี้​

#mylonglongtrip

taiwan in octover 2 : Silence Trail
#day4

วันนี้ไม่ทำอะไรมาก ไป yilan ซึ่งข้าพเจ้าเคยไปมาแล้ว พาทุกคนไปถ่ายรูปกับน้องๆของจิมมี่ เหลียว แต่ถ่ายไหมก็ถ่าย หลักๆ ไปหาสำนักงานท่องเที่ยว yilan เพื่อหาแท็กซี่พาขับเข้าไปเทรลป่าเงียบ ดีลได้ลุงชาวจีนท่านหนึ่ง เดชะบุญมาก เพราะหลังจากนั้นไปเช็ครถบัส เต็มจ้า เลยใช้บริการลุงสองวัน 19-20 เที่ยวเมืองยี่หลาน เดินเล่น โดนแมวตก อ้วนตุ้มปะตุ้มตุ้ย น่ารักมากๆ หาไรกิน แล้วก็เข้าที่พัก รวมพลพรรค 4 คนได้ในวันนี้เป็นคืนแรก เยี่ยม!!

ปล. ซุปแพะที่ตลาดคืออร่อยแบบงงๆ ให้กลิ่นคาวแต่มันดีย์

#day5

ลุงมารับแต่เก้าโมง เราเองนี่แหละที่ไม่อยากหยุดซื้อของ ถถถถถถ ต้องขอบคุณน้องที่สำนักงานท่องเที่ยวมาก ช่วยเป็นล่ามให้แม้ในระหว่างทริป ไปถึงเทรลประมาณ 11 โมง เส้นทางรอบ cuifeng lake เกือบๆ 4 โล สายเดินอย่างเดียวใช้เวลาประมาณสามชั่วโมง สายเดินๆ ถ่ายฮูปๆ เผื่อไปเลยค่ะ 4 ชม. (รายละเอียดเกี่ยวกับอุทยานเข้าไปอ่านได้ในนี้ หรือแม้แต่ที่พักก็จองเว็บนี้จ้า เปิดให้จองล่วงหน้าก่อนวันไปพัก 60 วัน Entrance network of Taiping Mountain Forest Recreation Area) ทางเดินโหดกว่าเทรลอื่นๆที่เคยเดินในไต้หวัน มีความขึ้นๆลงๆ แต่หน่วยงานเขาทำทางชัด ฉะนั้นจะไม่หลงไปทางอื่นแน่นอน แค่เตรียมน้ำ อาหารรองท้อง และขา รองเท้าเอาไว้ (มีจังหวะน้ำๆ ชื้นๆ แฉะๆ หน่อยๆ) มีจังหวะที่คลาดกับเพื่อนๆ ก็ดีที่เงียบแน่ๆละหนึ่ง แม้ในใจจะโวยวายว่า เห้ย เพื่อนไปไหน เหย เมื่อไหร่ถึงก็ตาม เหนื่อยดี ออกมาเจอจิ๋ง เดินไปหาลุง บอกให้ลุงขับรถไปรับพี่ๆที่ทางออก และพาไปส่งโรงแรม เค ได้พักละมั้ง

ยัง! เพราะทางเดินขึ้นมันช่างยาวไกล บันไดนั้นรักเรา เพราะโรงแรมเราอยู่บนภูเขาไงละ แต่ข้อดีคือเย็นสบาย เห็นใบไม้แดงใบไม้ใจตลอดทาง เช็คอิน แผ่หลา รอเวลากินข้าว เม้า ถึงทริปในฝันอันถัดไป (ค่ะ เราจะไม่หยุดฝัน) เล่นเนต อาบน้ำ นอน

#day6

ตื่นแต่เช้าเพื่อมากินข้าว (วิวดีมาก หมอกๆ ภูเขาๆ) อาหารเป็นแบบบุฟเฟ่ อร่อยดี รีบกินให้เสร็จ รีบไปขึ้นรถไฟสายบองบอง เดินเล่นเทรลแถวนั้น ขึ้นรถไฟกลับ เอ้า ปะกันแหมกับลุงแท็กซี่ ไหนๆ แกขับมารับเราแล้วก็แวะเที่ยวด้วย ชอบความชิลนี้ กลับมาเราก็เก็บของ นั่งเล่นคาเฟ่และเตรียมตัวกลับ เพราะหนึ่งสมาชิกของเราจิ๋งเตรียมบินกลับละจ้า ส่วนสามคนที่เหลือไปต่อคืนนี้ที่ทาโรโกะ ทิ้งท้ายก่อนจิ๋งกลับด้วยบุฟเฟ่ชาบูในเมือง หิวแบบหนัก แต่เจอบุฟเฟ่แล้วเราอาการหนักกว่า กินลืมสภาพ ตกค่ำต้องกินยาช่วยย่อย โถถ สังขาร

ปล. ฉันคิดถึงฟังชั่น note

ตอน 3 จุดเริ่มต้นของความใจเริง

day7

ชีวิตหนัก

ปวดขี้ก็ไปขี้

ชีวิต และ ความตาย

ชีวิตที่ดำรงอยู่ทุกวันนี้ เรียกไม่ได้ว่า ชีวิตที่มีความหวัง ชีวิตที่มีความสุข หรือ ชีวิตที่มีอิสรภาพ
ในขณะเดียวกัน ก็เรียกไม่ได้เช่นกันว่านี่คือคุก

ฉันใช้ชีวิตแต่ละวันด้วยความงงว่าวันพรุ่งนี้คืออะไร เราจะดีขึ้นและฟื้นคืนได้อย่างไร
ระหว่างนั้นฉันก็เฝ้าค้นหา พยายามหาความหวังใหม่ ผ่านความต้องการอยากเรียนต่อ เรียนเกมส์ หรืออะไรก็ได้ที่เสริมอำนาจข้างในและข้างนอกของฉัน

ในขณะที่ทำงานเบ้ ได้เงินไม่แน่นอน ชีวิตในบ้านก็เต็มไปด้วยความระส่ำระส่ายทางจิตและทางกาย ฉันกลัว

แม้จะเป็นคนเดียว ที่ดูดีที่สุด ดูจะเอาตัวรอดและเก่งที่สุด แต่ฉันก็กลัว และไม่รู้ว่ามันจะเป็นเช่นไรเช่นกัน

ในขณะที่อยู่ตรงนี้ ฉันก็คิดว่าจะทำอย่างไรจึงจะมีชีวิตที่ดีกว่า เพียงแค่จะก้าวไปทำอะไรสักอย่างก็ยากเหลือเกิน

ฝัน

ฝันว่าเดินทางอยู่ในแม่น้ำ บางทีตื้น บางทีแห้งต้องเดิน บางทีลอย เจอเพื้อนอยู่บนดิน ก็วิ่งไปทักทาย

ฝันว่าไปช่วยงานอาสา หลังงานภาวนา เราอยู่กับที่คอนโดหลังจากทำงานเสร็จ เราคุยเพื่อแจกงานว่ามีหน้างานสองอย่างคือ เก็บของที่หน้างานที่ยังเหลือ และเก็บของในคอนโด เพื่อจบงานนี้ คนในวงพูดถึงการเก็บความรู้สึก ความรู้สึกว่าไม่ได้รับการยอมรับอย่างเท่าเทียม เราก็ได้ยินช้า แต่ก็บอกว่าได้ยินนะ แต่เราจะคุยกันในวงอื่น วันนี้เอาเรื่องนี้ก่อนนะ

30 พย. 54

หนีหายไปในโลกอันร่มรื่น

ไม่อยู่ในอารมณ์ทำงาน

ล่องลอยอยู่ในความรู้สึก

วนเวียนอยู่กับคนนู้น คนนี้ คนนั้น

อยากจะกระโดดจากตัวเองที่น่าเบื่อหน่าย

ลืมไป หายไป

แต่กลับมาทีไรก็ยัง เจอเธอ

เธอนั่งอยู่ตรงนั้นเสมอ บางครั้งเธอก็เศร้า บางครั้งเธอก็ยิ้ม บางครั้งเธอเหยียดหยาม

อยากอยู่เงียบๆ คนเดียว

หนีหายไปในโลกอันร่มรื่น

วันนี้เหงา

วันนี้เหงา

วันนี้รู้สึกเหงา

วันนี้รู้สึกไม่เก่ง

ไม่มั่นคง

ไม่กล้าออกจากหน้าคอม

กลัวโดนพัดไป

และน้ำตาจะหล่นร่วง

อ่าาาา

อ่าาาาาาาา

ง่าาาาาาาาาาาาาา