ชีวิต กับ ความสัมพันธ์

"ชีวิตคือเรื่องของความสัมพันธ์" พี่อุ๊ว่า

จำคำอธิบายแน่นอนไม่ได้ แต่ได้ความประมาณว่า ตัวของเรามีความสัมพันธ์กับตัวเอง กับกาย กับใจของเรา เรามีความสัมพันธ์กับผู้คน สรรพสัตว์ สัมพันธ์กับโลก ฯลฯ

ฟังแล้วรู้สีกว่าจริง ชีวิตเป็นเรื่องของความสัมพันธ์ ถ้าใจของเราไม่สัมพันธ์กับเลือดของเรา เราคงตาย ถ้าขาของเราเดินไม่สัมพันธ์กับแขนก็เดินเขว่ ถ้ามือซ้ายเราเจ็บ มือขวาเราก็ทำงานหนัก ถ้าเราทะเลาะกับแม่ หน้าเราก็ขมวดเซ็ง ถ้าใจกับกายของเราไม่ได้อยู่ด้วยกัน เราก็จะไม่เคยได้รู้ถึงความสุขที่แท้จริง

หลายครั้งเราหลงลืมความสัมพันธ์นั้น ค่อนข้างโง่ เป็นความโง่ที่แท้

และเมื่อชีวิตคือความสัมพันธ์ หลายๆ ครั้งเราใช้หัวของเราตัดความสัมพันธ์ดังฉับๆๆๆๆ แต่ความสัมพันธ์นั้นไม่ได้หายไปไหน แต่เป็นตัวเราเองที่ขาดวิ่นแบบไม่รู้ตัว

ฉะนั้นตั้งแต่นี้ต่อไป เราตั้งใจให้การเขียนของเราเป็นการเชื่อมสัมพันธ์ครั้งใหม่กับตัวเราเอง กับแม่ของเรา กับบรรพบุรุษ กับคนรอบข้างเรา กับสิ่งต่างๆ อีกมากมาย

การกลับมาเขียนบล็อกนี้จึงถือเป็นการเริ่มต้นใหม่ของตัวเองที่จะบันทึกความคิด ความรู้สึกของเรา และขอเชิญเพื่อนๆ มาเดินในสวนอักษรอันเวิ่นเว้อของข้าพเจ้าต่อไป ฮ่าๆ

....

วันนี้ได้มีโอกาสคุยกับเพื่อนคนหนึ่งที่มีความทุกข์มากในความสัมพันธ์กับคนอื่น ในการทำงานกับเพื่อนของเขา

ตัวเราเองไม่ได้เก่งกาจอะไรนัก จริงๆ ความสัมพันธ์เป็นข้อสอบใหม่ของเราอยู่เหมือนกัน และเรากำลังเรียนมันอยู่ ได้ข้อสรุปประมาณนี้

1 ความสัมพันธ์เป็นคำตรงตัว แปลว่ามันต่อเนื่องเหมือนสายธารน้ำไหล ไม่ได้ตัดขาดออกจากกัน ไม่ได้ยืนโด่เด่โดดเดียว เมื่อมีเหตุการณ์ด้านบวก น้ำของเราก็ไหลเย็นสดใส เมื่อมีเคมีด้านลบ ขุ่นๆ ขัดๆ

1.1 ความสัมพันธ์เป็นคำตรงตัว แปลว่า เราสัมพันธ์กับเขา และ เขาสัมพันธ์กับเรา ฉะนั้นไม่มีการปฏิสัมพันธ์แบบฝ่ายเดียว ไม่มีใครมีปฏิกิริยาอยู่ฝ่ายเดียว ฉะนั้นจะแยกขาดระหว่างเขากับเราได้อย่างไรกัน

2 ความสัมพันธ์กับคนอื่น เกี่ยวข้องกับความสัมพันธ์กับตัวเอง
เหมือนจะเริ่มต้นใหม่กับคนอื่น เราเริ่มต้นใหม่กับตัวเองก่อน
เหมือนจะรักคนอื่น แต่เราก็เรียนรู้ที่จะรักตัวเองด้วย การรักตัวเองก็คือการกลับมาอยู่ มาดูแลตัวเองอย่างแท้จริง ฉะนั้นมาหายใจสามครั้งก่อนอ่านข้อต่อไปนะ

......

......

......

3 เมื่อเราโกรธ เราจะสร้างเกราะสำหรับตัวเอง ให้เราดูแกร่ง เราไม่เป็นไร ไม่มีเค้าเราก็ไม่ตาย เมื่อถูกถามว่าเป็นอะไรหรือป่าว เราจะตอบทันที่ว่า "ไม่!" แต่จริงๆ แล้วกำลังปุดมาก แต่ถ้าเราปฏิบัติ เราจะรู้ว่าการยอมรับความโกรธของเราเป็นเรื่องที่กล้าหาญอย่างยิ่ง และหากเราปฏิบัติมากพอ เราจะสามารถบอกเพื่อนได้ว่า เราเป็นทุกข์ และช่วยฉันด้วย นั้นก็ถือเป็นความกล้าหาญอย่างยิ่งเช่นกัน และทำให้เราเป็นทุกข์น้อยลงจริงๆ นะ

4 การเริ่มต้นใหม่ คือ การภาวนาว่าด้วยรัก และการฟังอย่างลึกซึ้ง ซึ่งเรายังปฏิบัติอยู่จ๊ะ

อยากรู้ก็ต้องลองปฏิบัติดูนะทุกๆ โค้นนนน

:)

จบแหละ