บันทึกพายุ

ลมพัดกรรโชก
ฝนเม็ดเป้งร่วงกราว
ฉันวิ่ง

ฟ้าปราบแปร็บ
ต้นไม้พัดลู่
ละอองฝนสาดใส่
ฝนทิ้งตัวลงบนร่องน้ำราวเดือดปุด

นี่คือเศษเสี้ยวพายุ
พายุที่พม่า
พายุที่อเมริกา
แผ่นดินไหวที่จีน
หรือสึนามิที่ไทย

ท้องฟ้ากำลังร้องไห้
แผ่นดินหลับไหลใต้ซีเมนต์
น้ำในท่อดำคร่ำคร่า

ไม่มีใครร้องเพลงปลอบโยน
ท้องฟ้า แผ่นดิน ผืนน้ำ ดอกไม้ และผู้คน
ดูราวทุกสิ่งถูกขังในความมืดดำ

เด็กชายก้อนหินและเด็กหญิงโต๋กำลังเป่าขลุ่ยและร้องเพลงในใจเรา
แต่เราได้ยินหรือเปล่านะ
มองเห็นหรือเปล่านะ
สัมผัสหรือเปล่านะ

พวกเขาร้องเพลงที่โศกเศร้า และเป่าขลุ่ยแห่งความหวัง
ขับขานเสียงของลม ฝน พระจันทร์ พระอาทิตย์ น้ำ ปลาน้อยสองตัว และแม่
เพียงได้ยิน มองเห็น สัมผัส เท่านั้นก็เพียงพอแล้ว

พายุจึงเริ่มคลายจากความสะอึกสะอื้น
ท้องฟ้ามีแสงจาง
ผืนซีเมนต์ในยามเช้ามีคราบความสดใส

ไม่สว่างหรือมืดมนเสียทีเดียว


แรงบันดาลใจจาก พายุฝนเมื่อคืน หนังสือไผ่พระจันทร์ และแม่ของตัวเอง